جویریه، دختر دوازده ساله‌ای‌ست که می‌خواهد پزشک شود، اما هیچ مدرسه‌ای او را نمی‌پذیرد، زیرا مبتلا به بیماری "ایدز" است.
او می‌گوید: «من ایدز دارم، آری! می‌دانم که ایدز دارم. وقتی مادرم تلفنی با دکتر معالجم حرف زد، فهمیدم چه اتفاقی برای من افتاده است.» وقتی جویریه با صدای بلند این مطالب را به زبان آورد، شوکه شدم.
ما با جویریه در بیمارستان اندس شهر کراچی ملاقات کردیم؛ جایی که او تحت معالجه دکتر ثمینه جونیجو قرار دارد. با شنیدن حرف‌های تا این حد جدی جویریه، به دکتر ثمینه نگاه کردیم که بلافاصله برای دلداری به دخترک گفت: «به هیچ وجه! تو ایدز نداری. تو فقط "HIV" مثبت هستی؛ یعنی به ویروس ایدز آلوده‌ای و الان هم تحت درمان قرار داری. به زودی بهتر خواهی شد، چون این بیماری قابل درمان است.» اول دسامبر هر سال، از روز جهانی ایدز تجلیل به عمل می‌آید. هدف از تجلیل این روز، در کنار راه‌اندازی کارزارهای آگاهی‌دهی، اقناع بیمارانِ ایدز مبنی بر معالجه‌پذیر شدن‌شان نیز هست. بخش برنامه ایدز سازمان ملل متحد، کارزار امسال را «جامعه، عامل تغییر» نامگذاری کرده است، زیرا افزایش آگاهی و درک از ایدز و HIV بالاترین فعالیت لازم در عصر حاضر به شمار می‌رود.
تفاوت ایدز با HIV مثبت در چیست؟
HIV به معنای "ویروس نقص سیستم ایمنی بدن انسان" است. اگر این ویروس در بدن کسی موجود باشد، اما هیچ علائمی از این بیماری نشان ندهد، گفته می‌شود که دارای HIV مثبت است. این ویروس می‌تواند سال‌ها در بدن باقی بماند، بدون اینکه هیچ عارضه و علامتی نشان دهد. گاهی اوقات اچ آی وی تا ده سال و حتی بیشتر از آن، بی ضرر در بدن می‌ماند.
در مرحلهی بعدی اچ آی وی شروع به فعال شدن کرده و به سیستم ایمنی بدن حمله می‌کند. در این موقع علائم این بیماری در بدن بروز کرده و گفته می‌شود که بیمار مبتلا به ایدز است.
وضعیت ناگوار در پاکستان
براساس آمار و ارقام سال 2018 برنامه ایدز سازمان ملل متحد در پاکستان، در حال حاضر 160 هزار نفر در این کشور مبتلا به ویروس ایدز هستند که این تعداد شامل 48 هزار زن، 110 هزار مرد و 5500 کودک می‌شود.
آمار تلفات ناشی از ایدز در این کشور، تا کنون به 64 هزار تن رسیده است. حتی امروزه، فقط 14 درصد بیمارانِ ایدز از بیماری‌شان آگاه هستند و از این میان فقط 10 درصد آنان در حال مداوا و درمان قرار دارند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
عفونت‌های مکرر
دکتر ثمینه جونیجو، به عنوان مشاور فناوری اطلاعات بخش کودکان، در بیمارستان اندس کار می‌کند. او درباره تاریخچه بیماری گفت: «او از تالاسمی رنج می‌برد و در این بیمارستان تحت درمان قرار داشت، اما در نهایت وضعیت او رو به وخامت گذاشت. جویریه مشکل تنفسی داشت، شکمش ورم کرده بود. در یک ماه بیش از دوبار نیاز به گرفتن خون داشت و دائم عفونت پیدا می‌کرد، به این معنی که سیستم ایمنی بدن او در حال ضعیف شدن بود. با مشاهده این علائم، نگران شدیم که ممکن است HIV داشته باشد، چون اکثراً بیماران تالاسمی حین گرفتن خون تصدیق نشده به این بیماری مبتلا می‌شوند. پس از آزمایش خون، مشخص شد که HIV مثبت است. ما بلافاصله به پدر و مادر جویریه اطلاع دادیم و معالجه‌اش را آغاز کردیم.»
دکتر جونیجو اضافه کرد: «وضعیت سلامت جویریه طی هشت ماه درمان و رژیم غذایی بهتر، الان در شرایط بهتری‌ست. او باید روزانه یک قرص بخورد و اصلا نباید آن را فراموش کند. جویریه و پدر و مادرش با ما در نهایت هماهنگی قرار دارند. آن‌ها با آگاهی از بیماری دخترشان نه تنها وحشت نکردند، بلکه با کمال شجاعت و حوصله جویریه را نیز دلداری دادند.»
دکتر جونیجو گفت: «دوران اولیه کودکی مملو از شوخی‌ها و رویاپردازی است. جویریه هم کودک است؛ گرچه بیماری او را ضعیف و ناتوان ساخته، اما نتوانسته جلو رویاهایش را بگیرد. او با نهایت علاقه‌مندی می‌خواهد روزی پزشک شود و کودکان بیماری چون خودش را درمان کند. اول، بیماری تالاسمی و اکنون اچ آی وی! اما مردم از او فرار می‌کنند، هیچ مدرسه‌ای حاضر به پذیرش او نیست.»
ایدز از بازی کردن و دست دادن سرایت نمی‌کند
دکتر ثمینه در این مورد می‌گوید: «ما باید آگاهی عمومی را در تمامی سطوح، به ویژه دربارۀ ایدز و HIV افزایش دهیم. مردم باید بدانند که این بیماری با لمس کردن بیمار سرایت نمی‌کند، همچنین نه با غذا خوردن با آن‌ها و نه همنشینی با با ایشان.»
او افزود: « باید بدانیم که HIV و ایدز بی‌درمان نیست. نخستین مرحله و مهم‌ترین آن شناسایی بیمار و بیماری است. نظر کلی و عموم مردم این است که اگر کسی به این مرض مبتلا باشد، مهمان چند روزه است، در حالی که به هیچ وجه این طور نیست. این ویروس سال‌ها بدون عارضه‌ای در بدن می‌ماند. بیماری که دارای سیستم دفاعی قوی باشد برای مدت طولانی زنده می‌ماند و اگر به موقع معالجه شود، می‌تواند از ایدز نجات یابد.
دکتر جونیجو در توضیحاتش اضافه کرد: «درباره این بیماری همچنان دیدگاه دیگری نیز وجود دارد؛ این که تنها کسانی که آلوده به مقاربت‌های جنسی و فاحشگی هستند به این مرض مبتلا می‌شوند که هرگز چنین نیست. این مرض می‌تواند از طریق استعمال سرنگ، خون و ابزار آلوده به کسی سرایت کند. علاوه براین، اگر مادری به HIV مبتلا باشد، ممکن است فرزند او در بدو تولد به این بیماری دچار شود.»
بیشترین طبقه‌های در معرض خطر
براساس گزارش سازمان ملل درباره ایدز، این بیماری در چهار گروه در پاکستان سریع‌ترین رشد را دارد. نخست، کسانی که با یک سرنگ از مواد مخدر استفاده می‌کنند؛ دوم تغییر جنسیت؛ سوم زنان کارگر جنسی؛ چهارم و بزرگ‌ترین آن همجنس‌گراها.
در پاکستان، معتادان بیشتر از این بیماری رنج می‌برند، زیرا از بیماری خود اطلاع ندارند و به طور گروهی از یک سرنگ برای مصرف مواد مخدر استفاده می‌کنند که باعث سرایت این ببیماری می‌شود. بیمار با احتیاط و درمان به موقع، می‌تواند زندگی بهتری داشته باشد.
داروی رایگان؛ مداوای رایگان
دکتر ثمینه می‌گوید: «با رژیم غذایی مناسب و داروهای به موقع، می‌توانیم ویروس HIV را آنقدر سرکوب کنیم که حتی بیمار مبتلا به آن بتواند زندگی سالمی داشته باشد. او می‌تواند در بازی‌های ورزشی شرکت کند، ازدواج کند و صاحب فرزند شود. به این معنا که زندگی عادی داشته باشد. بنابراین از بیماری و بیمار نترسید، بلکه آگاهی دهید و از آن آگاه باشید.»
اکنون معالجه این بیماری چندان دشوار نیست. دولت در کنار بیمارستان‌های دولتی، مراکزی در بیمارستان‌های اندس و آغاخان نیز تأسیس کرده که در آن داروهای رایگان و زمینه درمان رایگان نیز فراهم است.
جویریه هم اکنون زندگی بهتری دارد. او فعلاً دانش آموز مدرسه "ستاره‌‌های اندس" است که در بیمارستان اندس قرار دارد. در این مدرسه کودکان بیمار دیگر نیز آموزش داده می‌شوند. جویریه گفت که خیلی دوست دارد به اینجا بیاید و نقاشی را بیش از هرچیزی دوست دارد.
خانم کِنیز، معلم جویریه، می‌گوید: « وقتی او برای اولین بار پیش من آمد، بسیار ناراحت بود. زیاد حرف نمی‌زد، اما به تدریج با کودکان دیگر آشنا شد. جویریه نسبت به آینده خود خیلی خوش‌بین است. او می‌گوید: "من به آموزشم ادامه خواهم داد؛ پزشک می‌شوم و بیشتر فقرا را درمان خواهم کرد."»
مهم‌ترین نقش را در سلامتی این بیماران خانواده آنان دارد. زندگی اجتماعی این بیماران در معرض نابودی است، بنابراین قطع ارتباط با آن‌ها کار درستی نیست. ما از بیماری‌ها می‌ترسیم. باید به جای ترس از بیمار و بیماری آگاهی‌مان را در رابطه با درمان آن افزایش دهیم، زیرا دانش و آگاهی درست، نخستین مرحله درمان بیماران است.
© IndependentUrdu
